Buckfast koninginnen

Maak kennis met Buckfast

Gehaat, verdoemd, aanbeden!

In eerste instantie misschien een heel passende beschrijving van de Buckfast-bij.

Hoe zit het met de Buckfast-bij? De Buckfast-bij is een honingbij die behoort tot het ras van de westerse honingbij, de "Apis mellifica". Dit is een "cultuur ras" dat is ontstaan ​​door kruising en combinatieteelt. Het is een erfelijk bijenras, die in een periode van bijna 70 jaar is gecreëerd door de benedictijnse monnik uit Duitsland, broeder Adam OSB. (Karl Kehrle), in Buckfast Benedictine Abbey (Buckfast Abbey) in Devon, in het zuidwesten van Verenigd Koninkrijk.

Het begon allemaal in het Buckfast-klooster in 1916/1917. Sinds 1913 verspreidde de trachee mijt (Acarapis woodi) zich in Engeland. In de winter van 1915/1916 nam deze parasiet de meeste bijenkolonies in het klooster weg, zodat er van 46 nog maar 16 kolonies overbleven. Dit waren echter geen inheemse bijenkolonies, maar ofwel pure Ligustica-kolonies of kruisingen met Ligurische afkomst. Om deze reden werd het aantal volkeren opnieuw verhoogd tot 46 door import van Ligustica-koninginnen.

Deze bleken minder vatbaar voor trachee mijten, of zelfs tolerant voor deze parasiet. Deze gebeurtenissen leidden ertoe dat in de zomer van 1917 Ligustica-koninginnen werden gekruist met darren van de oude Engelse bijen en het kloosteropstand werd uitgebreid tot 100 bijenkolonies. Onder deze nakomelingen viel één kolonie op door zijn bijzondere eigenschappen, waaronder een zeer goede ziekteresistentie. Deze kolonie, B1 genaamd, vormde als het ware de basis van de Buckfast-bijen.

Op 1 september 1919 werd broeder Adam benoemd tot hoofd van de bijenteelt van het klooster, en ook dit jaar kwam hij het boek "Bijenteeltstudies" tegen, uitgegeven door de Berlijnse imker Ludwig Armbruster.

Het pad van het telen van Buckfast-bijen was geëffend. De Buckfast-bij stond echter nog lang niet op punt.

Een lang, uniek proces om bijen te houden begon en de basis en het belangrijkste werk was de constante observatie van de broedkolonies met een zeer strikte en genadeloze selectie. Om het teeltwerk te kunnen coördineren, zette broeder Adam een ​​speciaal paringsstation op in Sherberton, een heidegebied in Dartmoor.

Deze basislijn is nu uitgebreid naar meerdere kweeklijnen. Doordat deze lijnen lange tijd parallel werden geobserveerd en door selectie de goede eigenschappen werden versterkt en de slechte werden verwijderd. Dit resulteerde enerzijds in een enorm aantal kruisingen, maar slechts enkele waren echt geschikt voor integratie in de hoofdstam. Hier werden echter geen nieuwe eigenschappen gecreëerd, maar werden de bestaande eigenschappen tijdens dit proces geïntensiveerd.

Om maar een klein voorbeeld te noemen: in 1930 begon broeder Adam met de teelt van 1200 jonge koninginnen en binnen 48 uur uitkwamen. Het was een kruising tussen Ligustica-koninginnen en Buckfast darren. Broeder Adam wist echter dat alleen koninginnen met een bepaalde kleur de eigenschappen konden hebben waarnaar ze op zoek waren (gekoppelde erfenis). Hierdoor bleven er slechts 200 koninginnen over die hij op het paarstation kon laten  paren. De 1000 overgebleven koninginnen werden niet behouden.

Dit was de kweeklijn die in 1940 in de Buckfast hoofdlijn werd geïntegreerd.

In 1948 konden nieuwe wegen worden verkend  met het begin van instrumentale inseminatie. In 1950 begon broeder Adam de bijenkorven op het zogenaamde oude continent te observeren. Hij reisde naar Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk, Italië, Sicilië en Duitsland om de bijenkorven daar zeer zorgvuldig te kunnen bestuderen. Hij nam talloze exemplaren mee naar Engeland, waar hij ze aan strenge tests onderwierp. In 1952 reisde hij naar Algerije, Israël, Jordanië, Syrië, Libanon, Cyprus, Griekenland, Kreta, Slovenië en de Ligurische Alpen. In hetzelfde jaar begon hij  met de Cecropia, die buitengewoon zachtaardig en zwermtraag bleek te zijn. In 1959 werd deze kruising ook in de hoofdlijn geïntegreerd.

In 1960 werden Anatolische koninginnen gekruist  met Buckfast darren en deze kruisingen werden in 1967 opgenomen in de Buckfast-stam.

In 1962 reisde hij naar Marokko, Klein-Azië, Turkije, de Egeïsche eilanden, Joegoslavië, Egypte en de Libische woestijn.

In 1982 begon hij met pogingen om de Athos-bijen te integreren en in 1989, na een reis naar Afrika, begon hij experimenten met de Scutellata- en Monticola-bijen.

Helaas kon broeder Adam dit werk niet meer afmaken, omdat zijn ouderdom dit niet meer toeliet. Broeder Adam stierf op 1 september 1996

VSH eigenschappen zijn  ondertussen een basiseigenschap  in meerdere lijnen na 9 jaar selectie ism ARISTA.